DSP Book Publishing

Andrzej Borecki

Żywioły - Ogień

na kruchych skrzydłach życia
wlatuję w piekieł bramy
bez strawy i bez picia
czerwienią przyodziany

me skrzydła ogniem płoną
i serce tak gorące
żem gotów własną wolą
rozbłysnąć nowym słońcem

w rozbłysku pramaterii
uczucia swe rozsieję
dam tym co już zwątpili
swą miłość i nadzieję

Żywioły - Woda

W mym wnętrzu rzeki uczuć płyną,
tworząc misterną, wodną sieć.
Jedne z nich słodkie niczym wino,
inne znów słone są od łez.

W niektórych słońca błysk na fali
cieszy swym blaskiem i ogrzewa.
Inne muł z gliną niosą z dali,
strach w mętnej toni ich dojrzewa.

Opisać trudno rzek tych biegi,
szczególnie ciężko te największe.
Bo płyną tak już całe wieki,
gdyż takie mamy własne wnętrze.

Żywioły - Powietrze

W spirali zdarzeń, targany wiatrem,
wichrem, co zawsze dmie w oczy.
Zdążam do celu wiedziony światłem,
które rozjaśnia mrok nocy.

Smagany deszczem łez cierpiętników,
kroplami potu strudzonych.
Brnę poprzez życie pełne pomników
czynów, przez innych skończonych.

Mój posąg z piasku, drobin uczynków,
ciągle buduję od nowa.
Lecz gdy już skończę, w chwili spoczynku,
zalśni jak masa perłowa.

Żywioły - Ziemia

Czoło z granitu, z marmuru ręce
takiego mnie widzą co dnia.
Lecz pod tą skałą kryje się serce,
skrywa się dusza pogodna.

Gorącą lawą płyną emocje
krusząc skorupę bazaltu
i wzbiera we mnie, pęcznieje, rośnie
moc wewnętrznego wiatru.

Aż w jednej chwili błyskiem płomieni
głusząc skał jęki i lament
wypływa spełnieniem, krzepnąc w przestrzeni
słów nieoszlifowany diament.

niunia

Niesamowite zestawienie wierszy i obrazów. Piękne jest to, że własciwie w każdym wierszu widzimy chęć pomocy, gotowosc do wyciągnięcia ręki do drugiego człowieka "w rozbłysku pramaterii
uczucia swe rozsieję
dam tym co już zwątpili
swą miłość i nadzieję "

Należy dalej taką twórczosć promować, gdyz ona daje nadzieję zagubionym.